Het verleden leert dat het loont voor je beroepsgroep te vechten

Mijn overgrootvader Phillip had honderd jaar terug een huisartspraktijk aan de Amsterdamse Overtoom. Maar op verzoek van de pastoor verkaste hij naar Voorne Putten aan de Noordzee. Er was daar in de wijde omtrek geen enkele dokter meer. In de zilte klei voelde hij zich net een duizenddingendoekje. Zo werd van hem verwacht dat hij drachtige schapen hielp bij de bevalling. Phillip wilde grip op zijn vak en besloot zich strikt op mensen richten. Een moedige beslissing. Omwille van zijn gezin zou hij later terugkeren naar Amsterdam. Dit is de mooist foto die ik van hem heb.

‍

Zijn zoon Karel – mijn opa – maakte zich als huisarts zorgen over het aanzien van het vak. In de eerste decennia na de oorlog was geen extra opleiding nodig om huisarts te zijn. Daardoor werd het vak als afvoerputje gezien voor dokters die zich niet konden specialiseren. Karel initieerde een eenjarige huisartsopleiding en stond mede aan de basis van het Nederlands Huisartsen Genootschap. 

Ook mijn gepensioneerde vader Flip Brühl droeg zijn steentje bij. Nascholing bestond al in zijn tijd, maar het kwam erop neer dat een specialist kwam vertellen over zijn favoriete onderwerp. Daardoor stond de 5% van de patiënten centraal die naar het ziekenhuis ging, terwijl huisartsen graag leerden over de 95% die zij zelf in behandeling hielden.  Mijn vader organiseerde nascholing vóor en dóór huisartsen in het Lucas Andreas ziekenhuis, en ze bepaalden zelf de thema’s. Er was wel een specialist aanwezig, maar die kwam pas aan het woord als de huisartsen er zelf niet uitkwamen.  

Honderd jaar huisartsgeneeskunde, honderd jaar strijd voor afbakening en erkenning. Mijn generatie helpt geen schapen meer bij de partus, maar het is nog altijd grenzeloos wat wij doen. En we voelen ons geen afvoerputje meer, al zijn er qua waardering binnen de geneeskunde echt nog stappen te maken. Als we ons verder willen emanciperen is zelfbewustzijn nodig. Wij huisartsen zijn het fundament onder de zorgsector. Laten we samen bepalen wat bij ons hoort, en ferm nee zeggen tegen andere taken. En laten we allemaal weer de verantwoordelijkheid nemen voor een wijk, buurt of dorp in Nederland.  

Door de wildgroei aan zzp’er verliezen we de stabiliteit die nodig is om sterk te staan. Natuurlijk is het verstandig te starten als waarnemer. Maar neem je rol als huisarts serieus en word daarna een herkenbare dokter voor een vaste groep mensen. Dat kan als zelfstandig praktijkhouder, dat kan met Buurtdokters, dat kan in loondienst. Kies vooral wat bij je past. 

Wil je als huisarts graag een eigen populatie, maar weet je niet goed hoe en wat? Wees dan van harte welkom bij onze nieuwe academie. Die is speciaal opgericht om je wegwijs te maken in je carrière opties en je na te scholen over de niet medische aspecten van het praktijkhouderschap. Elke maand hebben we op een donderdagavond een geacrediteerde bijeenkomst in Amsterdam. Kom je ook? 

‍