‘Zoek iemand met wie je eerder hebt gewerkt’

Wat maakt het zo aantrekkelijk om als duo een praktijk te runnen? Hugo van der Wedden sprak met Josine te Kaat en Aldwin den Blaauwen. Twee en een half jaar terug volgenden zij samen met Buurtdokters de huisartspraktijk in Lexmond op.
‍

Een duo vormen is populair. Hoe komt dat?

‘Het is heerlijk om er niet alleen voor te staan’, antwoordt Aldwin. ‘Als huisartspraktijk moet je vijf dagen in de week negen uur per dag open zijn. Omdat we met z’n tweeën de praktijk runnen is er niet snel een waarnemer nodig. Dat maakt het minder fragiel. Als de één een probleem heeft springt de ander in. En tijdens vakanties kunnen we echt loslaten omdat we weten dat de ander de verantwoordelijkheid draagt.’

‘We verdelen ook de lasten’, vult Josine aan. ‘Als een ingewikkelde patiënt in je hoofd gaat zitten kan de ander hem overnemen. En het is ook een voordeel dat je een gelijkwaardige partner hebt met wie je alles open kunt bespreken: van casuïstiek tot dingen die in het team spelen. Dat lijkt me ingewikkeld aan solist zijn. Met wie kun je op gelijkwaardig niveau je medische twijfels bespreken? Bij wie blaas je stoom af? En er samen instaan is ook gewoon gezellig!’

Zijn jullie een goede match?

‘Absoluut’, antwoord Aldwin met overtuiging. ‘Medisch inhoudelijk verschillen we niet van elkaar, maar we zijn wel twee verschillende personen. Ik ben man, Josine is vrouw. Voor patiënten is het fijn dat zij wat dat betreft wat te kiezen hebben. Daarnaast verschillen we qua leeftijd. Waar Josine tegenaan loopt herken ik van vijftien jaar terug. Dat het soms lastig is om dingen los te laten. Wat ik belangrijk vind is dat ik volledig kan bouwen op Josine. We zitten niet bij elkaar in de allergie, maar we hebben wel gemeenschappelijke allergieën.’

‘Het klopt wel dat het voor mij soms nog lastig is om zaken niet mee naar huis te nemen’, reageert Josine. ‘Geen probleemeigenaar worden blijft voor mij een uitdaging. Ik ben ook feller en emotioneler dan Aldwin. In dat soort dingen verschillen we van elkaar. Maar als het gaat om de energie en de passie die we erin stoppen staan we er hetzelfde in. Allebei kunnen we snel schakelen. En we delen alles wat we voelen en denken met elkaar: ongefilterd. Het maakt het dragelijker dat er altijd iemand is die je begrijpt. Nog nooit hebben we een situatie gehad waarin we tegenover elkaar kwamen te staan. Wat er ook gebeurt, we vormen samen een front.’

Hoe hebben jullie elkaar gevonden?

‘Aldwin was mijn opleider in Leidsche Rijn’, vertelt Josine. ‘En toen ik klaar was heb ik nog een tijdje als waarnemend huisarts met hem samengewerkt. We konden het goed vinden met elkaar, zitten medisch met elkaar op één lijn en na mijn vertrek hielden we contact. We spraken af dat, mocht de kans op een duopraktijk zich voordoen, dat we elkaar zouden bellen.’

‘We stonden daar beiden vrijblijvend in’, vult Aldwin aan. We hadden geen tijdspad of zo. Maar toen de praktijk in Lexmond beschikbaar kwam wisten we elkaar te vinden. Ik was wel toe aan een nieuwe uitdaging. En alhoewel Josine nog relatief onervaren was, durfde ze het samen met Buurtdokters wel aan. En inmiddels zijn we bijna drie jaar voortvarend bezig.’

Welke doelen hadden jullie? En hoe staat het daarmee?

‘Voor mij was regie belangrijk’, benadrukt Josine. Als waarnemer bluste ik vooral brandjes. Ik wilde patiënten die ik ken en follow up geven aan mijn eigen beleid. Dat is de belangrijkste reden dat ik praktijkhouder ben geworden. Dat doel heb ik behaald en het bevalt uitstekend. Wat ik ook prettig vind is dat ik goed contact heb met alle zorgverleners met wie ik samenwerk: de fysio, de wijkverpleging, de diëtiste. Dat is een groot voordeel als je praktijkhoudend huisarts in een dorp bent.’

Aldwin wilde op een andere manier meer grip op zijn werk: ‘Ik was praktijkhouder in loondienst. Medisch had ik zeggenschap, maar de organisatie bepaalde nog altijd veel. Mijn team kampte met een te hoge werkdruk, maar een patiëntenstop zat er niet in. Daar ging ik niet over. Juist op dat vlak wilde ik autonomie. In de maatschap met Buurtdokters zijn wij leidend in de praktijk. De openingstijden, hoe we de agenda’s verdelen en ons team samenstellen, we kunnen overal ja of nee op zeggen. Het is onze verantwoordelijkheid dat de zorg goed verloopt.’

En wat zijn de grootste uitdagingen?

‘Personeel’, verzucht Aldwin. Het is moeilijk een goed team samen te stellen. De juiste mensen op de juiste plek, die de juiste dingen doen. Toen we begonnen hadden we eigenlijk niemand, en inmiddels zijn we compleet en hebben we een prima team. Maar tussendoor hebben we ook afscheid moeten nemen van mensen omdat de samenwerking niet goed van de grond kwam. Dat is best frustrerend. Op de lange termijn weet je dat het een goede beslissing is, maar op de korte termijn geeft zoiets stress. Er moet immers wel iemand zijn die de telefoon opneemt en voor patiënten is het ook niet goed als er veel wisselingen zijn. Mensen willen een vaste huisarts, maar ook een assistente die hen kent.’

‘De passie die wij voor de praktijk hebben wil je terugzien in je team’, zegt Josine, ‘’.Je wil dat mensen zelfredzaam zijn, kansen zien, verantwoordelijkheidsgevoel en oplossingsvermogen hebben. Wat dat betreft zijn we best veeleisend. Maar mensen meenemen in je visie is een uitdaging. Je kunt er niet de hele dag naast zitten.’

Hoe voel je in de praktijk dat Buurtdokters je maat is?

Iris, de praktijkmanager, is daar volgens Josine de belichaming van. ‘Zij regelt De HR dingen, bereid de jaargesprekken gesprekken voor en houdt wat dat betreft overzicht. Ook heeft ze regie over de accreditering waar we nu mee bezig zijn. Ook de inkoop, de huisvesting, de boekhouding en de contracten regelt Buurtdokters. Als het goed gaat ontlast dat enorm’.

‘De facturen zijn nu goed ingeregeld’ vult Aldwin aan. ‘In het begin, toen Buurtdokters nog een startup was, moesten we meekijken omdat er wel eens iets bleef liggen. Ook qua HR heeft Buurtdokters de boel inmiddels goed op de rit. Maar dat maakt het praktijkhouderschap niet per se zorgeloos. Het is echt anders dan loondienst.’

Wat maakt een maatschap met Buurtdokters anders dan loondienst?

Aldwin denkt even na. ‘Toen ik nog in loondienst was kon ik het loslaten als ik de deur uitliep. Als praktijkhouder is dat toch anders. Ik werk vier dagen in de week. Josine drie. Maar thuis ben ik nog steeds met de praktijk bezig, met de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken. Dat is natuurlijk ook het ondernemerschap. Als het goed gaat merk ik dat financieel, en dat is absoluut prettig. Maar als het niet goed gaat, bijvoorbeeld bij een ziekmelding, dan moet ik daar wat mee.’

‘Dat herken ik’, zegt Josine. ‘Buurtdokters heeft absoluut meerwaarde. Als ik een financiële vraag heb kan ik altijd Marlies Talman bellen. En over de DBA hoef ik geen nascholing te volgen omdat Buurtdokters dat tot in de puntjes heeft uitgezocht. Maar ook ik ben in mijn vrije tijd in m’n hoofd met de praktijk bezig. Deels doe ik dat zelf, door m’n mail te openen. Deels kan ik er niet omheen. Laatst zat ik op zondag in de schouwburg. Krijg ik een appje van de assistente dat ze ziek is.

Hoe los je zoiets op?

‘Soms betekent het dat ik zelf de telefoon op moet nemen’, vertelt Josine, ‘soms lukt het om een vervanger te regelen. De praktijkmanager helpt daarbij, maar voor Iris is de druk toch anders: als er geen oplossing komt loopt haar dag niet in de soep, en de mijne wel. Er is nu een assistente met zwangerschapsverlof. En dan zie je de druk bij overige twee assistenten meteen oplopen.’

‘We krijgen er nu een huisarts bij’, vult Aldwin aan. ‘Hij gaat de telefoon opnemen en daarna de mensen zien die hij gesproken heeft. We denken dat het kosteneffectief is. Daarnaast willen we graag kijken naar de toepassing van kunstmatige intelligentie in de praktijk: digitale triage. En verkennen of we met de nabijgelegen Buurtdokterspraktijk meer samen kunnen werken in geval van ziekte. Dat we bijvoorbeeld voor elkaar de telefoon opnemen als de nood aan de man is. Het zou fijn zijn als Buurtdokters ons hierin stimuleert. Het zou helemaal geweldig zijn als Buurtdokters zelf een assistente in dienst neemt die in geval van overmacht voor alle praktijken de telefoon op kan nemen. Maar wie weet dat de druk om zelf met een goed back-up plan te komen te veel wegneemt. Het team is immers onze verantwoordelijkheid.’

Zijn dat de belangrijkste doelen voor dit jaar?

Aldwin twijfelt. ‘We willen ermee aan de slag, maar bovenaan het lijstje staat nu eerst de accreditatie. Buurtdokters heeft daar een format voor ontwikkeld en beproefd in andere praktijken. Als wij iets moeten doen komt Iris naar ons toe. Zij heeft daarin de regie. En we willen over op een nieuw HIS systeem, zodat we meer digitale mogelijkheden krijgen.’

Josine benadrukt de lopende zaken: ‘De puntjes moeten nog op de i qua vakantierooster. Altijd heel fijn als dat rond is. En we zijn op de achtergrond nog bezig met een nieuwe locatie waardoor we meer ruimte krijgen. We zouden graag groeien, maar dat kan helaas niet op onze huidige plek.’

Tot slot: als je als huisarts een maat zoekt. Waar moet je op letten?

Arbeidsethos is belangrijk benadrukt Josine. ‘Je wil geen partner die om vijf uur de deur achter zich dichttrekt terwijl jij nog van alles aan het afronden bent. Op details mag je best verschillen van elkaar, maar in de basis moet je er hetzelfde instaan als succesvol duo.’

Aldwin ziet dat net zo: Prima als de één meer internistisch is aangelegd en de ander meer chirurgisch, maar op hoofdlijnen, qua waarden en medisch inhoudelijk moet je op één lijn zitten. Anders levert dat problemen op in de continuïteit. Wanneer stuur je in? Wanneer start je antibiotica?

Hun gezamenlijke advies is dan ook eenduidig: ‘Zoek een maat die je kent van de werkvloer. Iemand met wie je prettig hebt samengewerkt en die er medisch en qua werkhouding hetzelfde instaat als jij.’

‍