Kantoorhond Jessy, nieuwe praktijken en groeipijn

Door Sophie Brühl

We hebben sinds maandag een hond op kantoor. Jessy heet hij, en het is een Labrador op leeftijd. Tijdens de ochtend stand-up ligt Jessy languit op de vloer naast het eikenhouten bureau dat ooit nog dienst deed in de huisartspraktijk van mijn overgroot opa.

Het is fijn dat Jessy er is. Eén blik op het relaxte beest en je bovendruk daalt meteen naar acceptabele waarden. Sowieso is deze oude hond goed nieuws. Hij had hier nooit gelegen als Buurtdokters niet een geweldige zomer had doorgemaakt.  

De nieuwe praktijk in Lexmond, die maandag officieel de deuren opende, trok landelijk de aandacht omdat inwoners zelf de komst van een vaste huisarts financieel mogelijk maakten. Het laat eens te meer zien hoe groot de behoefte is aan continuïteit van zorg, aan een echte relatie met de dokter.

Wat is eigenlijk de rol van Buurtdokters? Er verschenen verhalen over ons in de Volkskrant, in Medisch Contact, bij EenVandaag én Hart van Nederland. Die media aandacht helpt enorm. Vooral omdat anderen over ons vertellen. Steeds meer mensen zien daardoor dat Buurtdokters niet de zoveelste commerciële aanbieder is met dollartekentjes in de ogen, maar dat we oprecht het praktijkhouderschap weer aantrekkelijk willen maken door huisartsen te ontzorgen.

In de anonimiteit zijn we tijdens de hete zomermaanden doorgegroeid. Praktijken in Eindhoven, Rotterdam en Betondorp haalden niet de krant, maar kozen wel voor samenwerking met ons. En er zitten er nog veel meer aan te komen. Een partnerschap met ruim dertig normpraktijken zou eind volgend jaar zomaar eens realiteit kunnen zijn.

Dat brengt mij terug bij Jessy, de oude hond, die inmiddels een plekje bij de koelkast heeft gevonden. Zijn baasje heet Karin Meulenkamp. Als nieuwe praktijkmanager heeft ze vandaag haar introductiedag, samen met Marijke Trapman  en Lars Walda, die voor soortgelijke rollen zijn aangetrokken. Zij gaan er voor zorgen dat de nieuwe praktijken goed georganiseerd zijn zodat de huisartsen, POH’s en assistenten zich volledig kunnen focussen op zorg. Had ik al gezegd dat ik super trots ben dat ze voor Buurtdokters hebben gekozen?  

Groei is mooi, maar het brengt ook uitdagingen met zich mee. Hoe zorgen we ervoor dat er voldoende ervaren waarnemers zijn die de overstap willen maken naar een ontzorgd praktijkhouderschap? Ook nu er zoveel onzekerheid heerst in de samenleving? En hoe gaan we voldoende doktersassistenten binden en boeien, terwijl ze een schaars goed zijn op de arbeidsmarkt?

Over deze twee thema’s zal ik de komende maanden vaker schrijven. En als ik me onverhoopt te veel zorgen maak, dan hoop ik dat Jessy weer aan mijn voeten ligt. Die kans is reëel, want Karin heeft contractueel laten vastleggen dat de oude, grijze hond op kantoordagen mee mag.

‍