Monique Vinju is doktersassistente in Amsterdam: "Ik voel me ontzettend gewaardeerd"

Nadat doorgewinterde praktijkhouder Huib Leijssen besluit om een opvolger te zoeken voor zijn huisartsenpraktijk Marktkwartier, vraagt hij doktersassistente Monique Vinju om met hem mee te verhuizen naar de nieuwe praktijklocatie, waar Buurtdokters en de twee nieuwe praktijkhouders per april 2021 samen de nieuwe praktijk te runnen. Buurtdokters heeft samen met de nieuwe praktijkhouders de opvolging van de praktijk verzorgd, en spreekt met Monique over hoe het er nu – acht maanden later – voor staat; en hoe ze de frisse blik op de praktijk en de nieuwe invulling van haar rol ervaart.  

‍

Hoe lang werk je nu bij deze praktijk Monique?  

Ik werk sinds april op de nieuwe locatie, voorheen werkte ik in de praktijk van Huib. Daar heb ik 6 jaar lang op de vrijdag meegeholpen. Toen het werd overgenomen zei Huib dat hij me mee wilde nemen en dat wilde ik natuurlijk heel graag! Ik heb mijn andere baan bij een winkel opgezegd en ben hiernaartoe gegaan. Ik heb twintig jaar een winkel gerund, en na zoveel tijd wil je wel weer eens wat anders. Ook begon ik het steeds aangenamer te vinden om doktersassistente te zijn; het contact met de patiënten en ook de artsen is zo ontzettend leuk. Ik ben bijna 50 jaar, waarom ook niet?  

‍

En waarom dacht je nu van dit durf ik wel aan?

Nou, ik werd ten eerste meteen super enthousiast. Ik ben heel sociaal ingesteld, en ik ken natuurlijk al heel veel mensen uit de buurt, want de nieuwe locatie is heel dichtbij de oude. Daarbij vind ik al mijn werkzaamheden heel leuk om te doen. Alles wat erbij komt kijken is zo interessant. En ik leer weer. Het is een hele, hele goeie zet geweest! Ik heb spijt dat ik het niet veel eerder heb gedaan. Ik werk nu 2 dagen in de praktijk

‍

Je bent wat meer administratief bezig. Zou je het ook leuk vinden om dingen te doen als bloeddruk en glucose meten, of doe je dat nu ook al?

Ja dat zou ik hartstikke leuk vinden! De vingerprik voor glucose doe ik nu al en urines kijk ik na, maar alles gaat in overleg met de dokter. Ik ga er gewoon voor, en dat is ook juist wat ik zo leuk vind aan de nieuwe situatie. Op de opleiding zal het even wennen zijn, ik ben toch in de 50 en ik ga straks weer naar school, maar ik sta ervoor open!  

‍

Wat heb je zo van Buurtdokters gemerkt tot op heden? Je was natuurlijk al bij Huib in de oude praktijk en nu zit je in de nieuwe, merk je iets van een verschil sindsdien?

Jazeker. Het wordt steeds drukker, het is moderner en de locatie is top, dat scheelt enorm. Mensen gaan met hun tijd mee, en zo is het! Het is voor mij allemaal wat nieuw, maar het is zo leuk dat ik veel leer. Ik vind de jonge patiënten zo gezellig, en er zijn allemaal mensen die lekker langslopen en zich dan willen inschrijven.  

Ik voel me ontzettend gewaardeerd. Het team staat voor me klaar en haalt het beste in me naar boven. Dat is heel fijn. In de 20 jaar hiervoor in de winkel heb ik 2 keer een bos bloemen gekregen. Bob (de manager van de praktijk, werkzaam voor Buurtdokters, red.) is mijn held. Hij is zo ontzettend lief en helpt als de computer bijvoorbeeld vastloopt. Hij staat voor mij klaar en schroomt niet om dingen tig keer te herhalen als ik iets na de zoveelste keer nog niet helemaal begrijp. Ik heb dit op deze manier nog nooit meegemaakt. En daar krijg je dus goede energie van.  

Merk je enige terugkoppeling van patiënten over de nieuwe situatie?

De mensen reageren er allemaal hartstikke positief op. De sfeer is goed, het leeft en bloeit. Het heeft ook zeker geholpen dat Huib mee is gegaan naar de nieuwe praktijk. Hij is een goede arts en een hele fijne vent. Mensen voelen zich toch veilig daardoor. Aan het begin is zo’n verandering natuurlijk even aftasten, en als je een bekend gezicht ziet, helpt dat. Ook niet onbelangrijk: al die vrouwen vinden de jonge artsen ook ontzettend knap! Er zijn relatief weinig mensen vertrokken uit de praktijk. Het wordt eigenlijk steeds drukker hier. Dagen zijn meer gevuld en dat vind ik wel lekker.

Bij Buurtdokters proberen wij te kijken naar de behoefte van het personeel en de mate van werkplezier – niet alleen van de artsen maar juist van het hele personeel. Heb je dat gemerkt, of zeg je, er zijn ook dingen die ik tot nu toe mis?

Ja, dat merk ik zeker. Alles gaat in overleg. Je voelt je echt gehoord daardoor. Ook de opleiding is aangeboden door Buurtdokters.  

De taakverdeling is heel belangrijk, en soms mis ik hierin nog wat duidelijkheid. Nu ik een grotere rol heb, merk ik dat er meer dingen zijn die ik moet weten, maar ik heb het idee dat dit nu wordt opgepakt. Het is zo belangrijk om te weten wie wat doet, wie waarvoor verantwoordelijk is. Wie doet de bestellingen, en wie verwerkt de nieuwe inschrijvingen? Manon (opvolger van Bob, manager werkzaam bij Buurtdokters, red.) gaat dit oppakken. Ik heb een lijst gemaakt met vragen en die ga ik bij de eerste bespreking aan het team voorleggen. Huib was gewend het allemaal zelf te doen, maar ik denk dat het goed is dat de assistenten nu delen hiervan kunnen oppakken. Als Manon straks komt, kunnen we de taakverdeling doornemen. Met heel veel dingen denk ik, nou, ik zou dat misschien ook wel kunnen doen en hierdoor de artsen meer ontzorgen. Verleden week was er wat veel wisseling van artsen. Maar hier wordt meteen naar geluisterd en dit is inmiddels aangepast. Consistentie is wel echt belangrijk.  

Oh dat filmpje van jou dat ik voorbij zag komen – dat jij aan het oefenen was met Jorts (nieuwe praktijkhouder, red.) oor uitspuiten. Dat gelach van jou, dat was zo aanstekelijk!

We hebben zo gelachen. Er is dan even geen verschil. Of ik nou een doktersassistente ben en hij een dokter; het verschil is er wel natuurlijk, maar op de momenten dat hij mij wat leert en het misgaat maar we er wel om kunnen lachen… Dat is zo ontspannen. Dan pakken we weer door en zo kom je dus verder en leer je iets!

‍

Wat zou je tegen mensen willen zeggen die twijfelen over het vak ingaan?

Ja, doen! Ik ga nooit met tegenzin naar mijn werk. Ik vind het gewoon zalig, de hele dag aan de telefoon. Ik kom elke week zo enthousiast thuis. Mijn man moet er erg om lachen. Het is gewoon op mijn lijf geschreven.